het leven in australie

Vanaf nu zitten we bij een gastgezin. We hebben vanuit IJD de 'opdracht' gekregen om een paar tekstjes te schrijven, voor de officiele site van WJD. We profiteren hier ineens van om het ook hier te 'publiceren'. De 4 tekstjes waren verdeeld en dit is al een van de tekstjes van Ariane en Hanne. We vermoeden dat Anke en Geert geen internet hebben bij hun gastgezin waardoor hun tekstjes misschien toch niet zullen verschijnen.
We moeten elk apart een tekstje schrijven, maar steken stiekem achter de schermen toch onze hoofden bij elkaar, maar we schrijven het in de ik-vorm omdat er op de officiele site een individuele foto naast zal verschijnen. ;-)


Ik zit samen met Hanne Van Broeckhoven in een gezin in het centrum van Tamworth. De afgelegen gebieden waar andere mensen terecht zijn gekomen blijven voor mij dus onbekend terrein.
In mijn gezin heb je twee oudere mensen, Kate en Bruce, met 5 kinderen tussen de 26 en 41 die reeds het huis uit zijn. Ze wonen zeer ver van huis, ook al zijn ze wel binnen de grenzen van Australie gebleven. Ze zien elkaar niet vaak, maar telefoneren doen ze zeer frequent. Dit blijkt wel iets typisch te zijn voor hier aangezien vele andere mensen dit ook vertelden.
Bruce komt uit Nieuw-Zeeland en werkt hier als tandarts. Kate is verpleegster en komt uit Australie. Ik verblijf hier in een zogenaamd 'appartement', maar het lijkt me meer een doodgewone half open bebouwing: 3 slaapkamers, 2 badkamers, bureau, ruime living, 2 terrasjes, ... Het is heel modern, maar van goede isolatie hebben ze toch nog niet echt gehoord: zo houden ze bijvoorbeeld de scandiaflexen heeldere dagen dicht (ondanks het zeer mooie uitzicht op de stad!) om de warmte binnen te houden. Bovendien hebben ze ook geen verwarming dus werken ze met 2 draagbare verwarmingsstellen.
Ik heb ondertussen ook al door dat bijvoorbeeld het feit dat Bruce uit Nieuw Zeeland komt hier een vrij veel voorkomend iets is: nadat Bruce de 'hele' Australische geschiedenis verteld heeft, weten we dat Australie gewoon bestaat uit immigranten. Op de vraag van wat een typische Australier is, kreeg ik dan ook niet echt een antwoord.

In het algemeen lijkt de levenswijze zeer sterk op een gemiddeld Westers gebeuren. Enkele verschillen vinden we terug in het eten (zo eten ze bij al het warm eten een soort van yoghurt), de huizen bestaan meestal enkel uit een gelijkvloers (mijn gasthuis is hier dus een uitzondering eigenlijk), starten op een asfaltweg kan heel plots omslaan in een zandweg, ons avondeten mogen we niet zelf opscheppen en er wordt ook niet aangeboden om nog meer te krijgen, ... Een echt Australisch iets is de 'vegimite': onder ons gezegd en gezwegen dat is een zeer sterk zout smakende instantie gemaakt uit gerst waar ik echt moeite mee heb om het door te slikken. Maar uit beleefdheid en omdat ik het land en zijn (eet-)cultuur wel wil leren kennen, doe ik toch maar mee.

Waar ik me ook aan moet aanpassen is het verkeer: links rijden, maar vooral ook de gevolgen voor het oversteken (eerst rechts en dan links kijken) vraagt toch wel enige concentratie. Hier merk ik pas hoe sterk juffen van lager onderwijs mij hebben ingepeperd dat ik eerst links en dan rechts moet kijken. Op dit moment ben ik soms nog een beetje een gevaar op de weg. Hun afstandsgevoel is ook totaal verschillend: zo vinden ze 400 km naar Sydney niet ver, maar voor 1 km nemen ze wel de auto. Daarnaast zijn ook de gele verkeersborden hier echt zeer typisch: niet alleen waarschuwingen voor kangoeroes, maar ook al de andere borden zijn geel.

In het algemeen zijn ze heel gastvrij en fier op hun land. Het is leuk om hier te zijn en mijn Engels wordt met de dag ietsje beter volgens Kate!! ;-)

Groetjes, Ariane